SAM BOUTHOORN
Zolang ik me kan herinneren heb ik getekend.
En zo gauw ik schrijven kon schreef ik verhalen.
Ik ben geboren in den Haag 23 mei 1980.
Op mijn 16e ben ik na de 3e klas gymnasium van school gegaan
omdat ik mijzelf kwijtraakte in een wereld die ik later probeerde uit
te beelden,om terug te vinden wat ik toen verloor. Zo begon ik aan
mijn werk.
Ik had best willen studeren,en dat is dus niet gebeurd.
Maar mijn vader Wil Bouthoorn,was en mijn moeder Marijke
Verschoor is schilder,dus met dat vak was ik wel vertrouwd.
Ik denk meestal lang na voor ik iets maak. En ik heb tijd nodig om
iets uit de lucht te kunnen halen, en dat in mezelf op te nemen om
er mee te kunnen werken. Als het lukt om iets al werkende te laten
ontstaan, en het er dan is terwijl je bezig bent, is dat een fijn gevoel,
een mooi evenwicht. Belangrijker dan het vastleggen eigenlijk. Je
moet het kunnen ontdekken terwijl je bezig bent, op dezelfde manier
als je het bedenkt. De natuurlijke groei van het onderwerp zou je
kunnen zeggen. Belangrijk in mijn tekeningen vind ik de
gelaagdheid, de lagen van het vlak.
Psychologie, dat is het tegenovergestelde van kunst. Psychologie is
een poging om te verklaren wat er in onze geest gebeurt, en dat is
nou net wat je niet moet doen als je het over kunst hebt.
Kunst is meer dan figuratief, abstract, portret enzovoort.
Het is groei, natuur, gedachte, emotie, iets wat je in het dagelijks
leven niet zomaar te pakken krijgt.
Kunst is de energie van onze fantasie, van onze verbeelding.
Mei 2009
Het kleine jongetje dat verhalen wilde vertellen werd groot en
is op een ontzettende manier verdwaald.
Zelf formuleerde hij dat eens zo: ik ben in mijn eigen verhaal
blijven steken.
Op zijn 16e heeft de waan de werkelijkheid verdrongen en
begon er een lange donkere periode. De diagnose van de
psychiatrie ; schizofrenie zegt genoeg. Licht begon er te komen
toen hij zo’n 8 jaar geleden een huisje kreeg. Sam besloot toen
dat het tijd werd de verloren tijd in te halen en aan het werk te
gaan. Werk was ; stapels en stapels dummy s vullen met
verhalen en tekeningen.
Zo werd zijn hoofd leger en zijn papier voller, en er kwam iets
meer overzicht en rust.
Toen volgden stapels schilderijen , eerst tamelijk volgesmeerd
maar steeds helderder. Ongeveer elk jaar wel een keer houd
Sam een monoloog waarin hij uiteenzet wat hij van de wereld
vind en welke taak hij daarin heeft. Hij vertelt dus nog steeds
verhalen aan se moeder.
Maar vandaag vertelt hij ze ook aan u, middels deze
schilderijen.
Dat vervult mij met trots, dankbaarheid en hoop.
Marijke
Bij tentoonstelling van Sam Bouthoorn 3 november2013
Wij hangen hier beiden Sam en ik , ik ben al 60 en heb al veel
tentoonstellingen achter de rug maar Sam is 33 en voor hem is
het de eerste keer. Over hem wil ik graag iets zeggen.
Met een schilderende vader en moeder is het niet zo vreemd
dat je het ook doet ; schilderen en tekenen.
Maar Sam schreef van heel kleins af aan verhalen en tekende
daarbij met zoveel overtuiging dat ik al gauw dacht aha daar
heb je weer zo n artiest , nou maak je borst maar nat.
Zodra hij kon schrijven schreef hij een verhaal over een
eekhoorntje dat verdwaalde en weer thuiskwam. En dan staat
er geheel
fonetisch “en toen vetelde hij t hele vehaal aan se moeder “.