SAM BOUTHOORN                             Zolang ik me kan herinneren heb ik getekend. En zo gauw ik schrijven kon schreef ik verhalen. Ik ben geboren in den Haag 23 mei 1980. Op mijn 16^e ben ik na de 3^e klas gymnasium van school gegaan omdat ik mijzelf kwijtraakte in een wereld die ik later probeerde uit te beelden,om terug te vinden wat ik toen verloor. Zo begon ik aan mijn werk. Ik had best willen studeren,en dat is dus niet gebeurd. Maar mijn vader Wil Bouthoorn,was en mijn moeder Marijke Verschoor is schilder,dus met dat vak was ik wel vertrouwd. Ik denk meestal lang na voor ik iets maak. En ik heb tijd nodig om iets uit de lucht te kunnen halen, en dat in mezelf op te nemen om er mee te kunnen werken. Als het lukt om iets al werkende te laten ontstaan, en het er dan is terwijl je bezig bent, is dat een fijn gevoel, een mooi evenwicht. Belangrijker dan het vastleggen eigenlijk. Je moet het kunnen ontdekken terwijl je bezig bent, op dezelfde manier als je het bedenkt. De natuurlijke groei van het onderwerp zou je kunnen zeggen. Belangrijk in mijn tekeningen vind ik de gelaagdheid, de lagen van het vlak.    Psychologie, dat is het tegenovergestelde van kunst. Psychologie is een poging om te verklaren wat er in onze geest gebeurt, en dat is nou net wat je niet moet doen als je het over kunst hebt. Kunst is meer dan figuratief, abstract, portret enzovoort. Het is groei, natuur, gedachte, emotie, iets wat je in het dagelijks leven niet zomaar te pakken krijgt. Kunst is de energie van onze fantasie, van onze verbeelding.   Mei 2009

Het kleine jongetje dat verhalen wilde vertellen werd groot en is op een ontzettende manier verdwaald. Zelf formuleerde hij dat eens zo: ik ben in mijn eigen verhaal blijven steken. Op zijn 16^e heeft de waan de werkelijkheid verdrongen en begon er een lange donkere periode. De diagnose van de psychiatrie ;  schizofrenie zegt genoeg. Licht begon er te komen toen hij zo’n 8 jaar geleden een huisje kreeg. Sam besloot toen dat het tijd werd de verloren tijd in te halen en aan het werk te gaan. Werk was ; stapels en stapels dummy s vullen met verhalen en tekeningen. Zo werd zijn hoofd leger en zijn papier voller, en er kwam iets meer overzicht en rust. Toen volgden stapels schilderijen , eerst tamelijk volgesmeerd maar steeds helderder. Ongeveer elk jaar wel een keer houd Sam een  monoloog waarin hij uiteenzet wat hij van de wereld vind en welke taak hij daarin heeft. Hij vertelt dus nog steeds verhalen aan se moeder. Maar vandaag vertelt hij ze ook aan u, middels deze schilderijen. Dat vervult mij met trots, dankbaarheid en hoop. Marijke

Bij tentoonstelling van Sam Bouthoorn 3 november2013 Wij hangen hier beiden Sam en ik , ik ben al 60 en heb al veel tentoonstellingen achter de rug maar Sam is 33 en voor hem is het de eerste keer. Over hem wil ik graag iets zeggen. Met een schilderende vader en moeder is het niet zo vreemd dat je het ook doet ; schilderen en tekenen. Maar Sam schreef van heel kleins af aan verhalen en tekende daarbij met zoveel overtuiging dat ik al gauw dacht aha daar heb je weer zo n artiest , nou maak je borst maar nat.

Zodra hij kon schrijven schreef hij een verhaal over een eekhoorntje dat verdwaalde en weer thuiskwam. En dan staat er geheel fonetisch “en toen vetelde hij t hele vehaal aan se moeder “.